كتابخانه‌های سلطنتی،
كتابخانه‌هايی هستند كه پادشاهان، معمولا در نزدیکی محل سكونت خودشان تأسيس می كردند و اکثرا تنها برای استفاده خاندان سلطنتی، درباريان، وزرا، و افراد خاص بوده‌اند.
سلطان آشور بانيپال، دانشمندی بزرگ و فردی كتاب دوست بود. وی را می توان نخستين امپراتوری دانست كه با تفکر گردآوری دستاوردهای علمی و ادبی نسل‌های گذشته، مهم‌ترين كتابخانه خاورميانه را در نينوا و قصر خود بنيان نهاد. عضدالدوله ديلمی (322-338ق.)، از پادشاهان آل‌بويه، از كسانی است كه به كتاب و علم علاقه وافر داشت. او كتابخانه بزرگی در شيراز و محل كاخ خود تأسيس كرد.
محمود غزنوی (389-421ق.) به تقليد از شاهان آل بويه و پادشاهان قبل از خود، كتابخانه باشكوهی در غزنه تأسيس كرد كه منابع آن را از باقيمانده كتابخانه‌های ديلمان، عراق، خراسان و هندوستان گردآوری کرده بود. او پس از فتح شهرها كتابخانه‌های آن را تخليه كرده، كتب كلامی يا آنچه متعلق به رافضيان و معتزليان بود می سوزاند و مابقی كتب را به غزنه منتقل می كرد.
در ایران کتابخانه سلطنتی *مجموعه فرهنگی و تاریخی نیاوران* محل نگهداری بیش از 23 هزار جلد کتاب با 16 هزار عنوان است. از جمله کتابهای قدیمی این کتابخانه می‌توان به دیوان حافظ متعلق به 146 سال پیش اشاره کرد. این کتاب در سال 1252 هجری خورشیدی به ناصرالدین شاه قاجار هدیه شده است.
